غزل شماره ۲۱۶۳

چو شیرینتر نمود ای جان مها شور و بلای تو

بهشتم جان شیرین را كه می‌سوزد برای تو

روان از تو خجل باشد دلم را پا به گل باشد

مرا چه جای دل باشد چو دل گشته‌ست جای تو

تو خورشیدی و دل در چه بتاب از چه به دل گه گه

كه می‌كاهد چو ماه ای مه به عشق جان فزای تو

ز خود مسم به تو زرم به خود سنگم به تو درم

كمر بستم به عشق اندر به اومید قبای تو

گرفتم عشق را در بر كله بنهاده‌ام از سر

منم محتاج و می‌گویم ز بی‌خویشی دعای تو

دلا از حد خود مگذر برون كن باد را از سر

به خاك كوی او بنگر ببین صد خونبهای تو

اگر ریزم وگر رویم چه محتاج تو مه رویم

چو برگ كاه می‌پرم به عشق كهربای تو

ایا تبریز خوش جایم ز شمس الدین به هیهایم

زنم لبیك و می‌آیم بدان كعبه لقای تو

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.