«سیمین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سیمین» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «سیمین» در غزلیات سعدی شیرازی
- پنجه با ساعد سیمین نه به عقل افکندم
غایت جهل بود مشت زدن سندان را - روی اگر پنهان کند سنگین دل سیمین بدن
مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را - آن چه سرپنجه سیمین تو با سعدی کرد
با کبوتر نکند پنجه که با شاهینست - گفت سعدی خیال خیره مبند
سیب سیمین برای چیدن نیست - روی اگر باز کند حلقه سیمین در گوش
همه گویند که این ماهی و آن پروینیست - پری رویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد - عذرست هندوی بت سنگین پرست را
بیچارگان مگر بت سیمین ندیده اند - اگر تو سرو سیمین تن بر آنی
که از پیشم برانی من بر آنم - خالست بر آن صفحه سیمین بناگوش
یا نقطه ای از غالیه بر یاسمنست آن - در سرو رسیدست ولیکن به حقیقت
از سرو گذشتست که سیمین بدنست آن - تا روان دارد روان دارم حدیثش بر زبان
سنگ دل گوید که یاد یار سیمین تن مکن - سعدیا با ساعد سیمین نشاید پنجه کرد
گر چه بازو سخت داری زور با آهن مکن - گر تیغ زند به دست سیمین
تا خون چکد از مفاصل من - بهست آن یا زنخ یا سیب سیمین
لبست آن یا شکر یا جان شیرین - پنجه با ساعد سیمین که نیندازی به
با توانای معربد نکنی بازی به - به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را
تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی - نگارین روی و شیرین خوی و عنبربوی و سیمین تن
چه خوش بودی در آغوشم اگر یارای آنستی - سعدیا گر روزگارت می کشد
گو بکش بر دست سیمین ساعدی - پیداست که سرپنجه ما را چه بود زور
با ساعد سیمین توانا که تو داری - غلام حلقه سیمین گوشوار توام
که پادشاه غلامان حلقه در گوشی - بیاض ساعد سیمین مپوش در صف جنگ
که بی تکلف شمشیر لشکری بزنی - مولوی
- «سیمین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- دل سیمین بری كز عشق رویش
ز حیرت گم كند زر هم زری را - تو كارم زان بر سیمین چو زر كن
تو لعلین كن رخ همچون زرم را - تو شوی از دست بینی عیش خود را بر كنار
چون بگیرد در بر سیمین كنارت ساقیا - زر چه جویی مس خود را زر بساز
گر نباشد زر تو سیمین بر بیا - كه ما را نردبان زرین و سیمین
نهد چون قصد ما بر بام یارست - سیمبر خوب عشق رفت به خرگاه دل
چهره زر لایق آن بر سیمین كه راست - آن راه زنم آمد توبه شكنم آمد
وان یوسف سیمین بر ناگه به برم آمد - ببین آنها كه سیمین بر گزیدند
به روی سرخ چون عناب رفتند - پرده بردار ای قمر پنهان مكن تنگ شكر
تا بر سیمین تو احوال ما زرین كند - چو عشق در بر سیمین كشید عاشق خود را
ز بوسههای چو شكر در آن كنار چه میشد - ای شاهد سیمین ذقن درده شرابی همچو زر
تا سینهها روشن شود افزون شود نور نظر - آن جوهر بیچونی كز حسن خیال تو
در چشم نشستستم ای طرفه سیمین بر - پرده بردار صبا از بر آن شهره قبا
تا ز سیمین بر او گردد كارم همه زر - بكش در بر بر سیمین ما را
كه از خویشت همین دم وارهانم - بار دیگر از بر سیمین خود
دست بیسیمان پر از زر می كنم - گفتم كه چونی در سفر گفتا كه چون باشد قمر
سیمین بر و زرین كمر چشم و چراغ مرد و زن - یكی قطره منی بودی منی انداز كردت حق
چو سیمابی بدی وز حق شدستی شاه سیمین تن - آن ساعد سیمین را در گردن ما افكن
بر سینه ما بنشین ای جان منت مسكن - به زیر هر درختی ماه رویی
زهی خوبان زهی سیمین عذاران - دم ده و عشوه ده ای دلبر سیمین بر من
كه دمم بیدم تو چون اجل آمد بر من - اگر تو ماه وصالی نشان بده از وصل
ز ساعد و بر سیمین و چهره حوران - ای ماه سیمین منطقه با عشق داری سابقه
وی آسمان هم عاشقی پیداست در سیمای تو - چو دیدی آن چنان سیمین بری را
بده سیم و بنه همیان و میرو - زرین شدم از سیمین بر تو
یك تو شدم از توی خوش تو - از جان و دل گوید كسی پیش چنان جانانهای
از سیم و زر گوید كسی پیش چنان سیمین بری - مترس آخر نه مردی تو بجنب آخر نمردی تو
بده آن زر به سیمین بر چه شیرین است بیخویشی - آن سیمبر اندر بر سیمین تو آید
كو را چو نثار زر از این خاك بچیدی - آن سیمبر اندر بر سیمین تو آید
كو را چو نثار زر از این خاك بچیدی - ای مه ار تو عسسی الحذر از جامه كنان
كه كلاهت ببرند ار چه كه سیمین كمری - آن بر سیمین و این روی چو زر
اندرآمیزند سیم و زر بلی - باز گردد عاقبت این در بلی
رو نماید یار سیمین بر بلی - از بر سیمین تو كارم زر است
ای بلای سیم و زر شاد آمدی - «سیمین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «سیمین» در شاهنامه فردوسی
- شه پر منش را خوش آمد سخن
که آن سرو سیمین برافگند بن - یکی مرد شد چون یکی زاد سرو
برش کوه سیمین میانش چو غرو - رخانش چو گلنار و لب ناردان
ز سیمین برش رسته دو ناروان - چنین داد مهراب پاسخ بدوی
که ای سرو سیمین بر ماه روی - دو نرگس دژم و دو ابرو به خم
ستون دو ابرو چو سیمین قلم - ده انگشت برسان سیمین قلم
برو کرده از غالیه صدرقم - سر جعد آن پهلوان جهان
چو سیمین زره بر گل ارغوان - سپهبد چنین گفت با ماهروی
که ای سرو سیمین بر و رنگ بوی - به زرین و سیمین دوصد تیغ هند
جزان سی به زهراب داده پرند - کزین سرو سیمین بر ماهروی
یکی نره شیر آید و نامجوی - دو یاقوت خندان دو نرگس دژم
ستون دو ابرو چو سیمین قلم - یکی تشت بنهاد زرین برش
جدا کرد زان سرو سیمین سرش - چنین دیدم ای سرو سیمین به خواب
که بودی یکی بیکران رود آب - چو ماه از بر تخت سیمین نشست
سه پاس از شب تیره اندر گذشت - شتر در شتر رفت فرسنگها
ز زرین و سیمین وز رنگها - طبقهای زرین و سیمین نهاد
نخستین ز قیدافه کردند یاد - ز سیمین و زرینه اشتر هزار
بفرمود تا برنهادند بار - گرانمایه صد زین به سیمین ستام
ز زرینه پنجاه بردند نام - شنیده بران سرو سیمین بگفت
که خورشید ناهید را گشت جفت - رکابش دو زرین دو سیمین بدی
همان هر یکی گوهر آگین بدی - ز آخر به سیمین و زرین لگام
ده اسپ گرانمایه بردند نام - ز سیمین و زرین و اسپ و ستام
ز دینار گیتی که بردند نام - بیاسود چون گشت گیتی سیاه
به کردار سیمین سپر گشت ماه - بران تخت سیمین وآن مهرشاه
سرت مست شد بازگشتی ز راه - کنون نام چوبینه بهرام گشت
همان تخت سیمین تو را دام گشت - ز زرین و سیمین وز تخت عاج
همان یاره و طوق زرین وتاج - ز زرین و سیمین گوهرنگار
ز دینار وز گوهر شاهوار - ز سیمین و زرین که آید به کار
ز دینار وز گوهر شاهوار - چو بهرام برتخت سیمین نشست
گرفت آن زمان دست خاقان بدست - چو خورشید شیرین به پیش اندرون
خرامان به بالای سیمین ستون - همان چند زرین و سیمین دده
بگوهر بر و چشمشان آژده - همان گوی زرین و سیمین هزار
بر آتش همیتافتی جامهدار - همان تشت زرین و سیمین بدی
چو زرین بدی گوهر آگین بدی