غزل شماره ۳۴۲
حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم
اگر ز خون دلم بوی شوق می آید
عجب مدار که همدرد نافه ختنم
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
- گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
- چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
- سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم
- بر سر آنم که گر ز دست برآید
نظرات نوشته شده