«خوشا» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «خوشا» در غزلیات حافظ شیرازی
- خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد
به آب دیده و خون جگر طهارت کرد - ای خوشا دولت آن مست که در پای حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد - زیر بارند درختان که تعلق دارند
ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد - حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز
خوشا کسی که در این راه بی حجاب رود - خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
به هر درش که بخوانند بی خبر نرود - گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید - بیار ساغر در خوشاب ای ساقی
حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر - خوشا شیراز و وضع بی مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش - خوشا آن دم کز استغنای مستی
فراغت باشد از شاه و وزیرم - حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم - در این خرقه بسی آلودگی هست
خوشا وقت قبای می فروشان - خوشا دمی که درآیی و گویمت به سلامت
قدمت خیر قدوم نزلت خیر مقام - چو سلک در خوشاب است شعر نغز تو حافظ
که گاه لطف سبق می برد ز نظم نظامی - سعدی شیرازی
- «خوشا» در غزلیات سعدی شیرازی
- خرما دور وصالی و خوشا درد دلی
که به معشوق توان گفت و مجالش دارند - خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز
که برکند دل مرد مسافر از وطنش - خوشا هوای گلستان و خواب در بستان
اگر نبودی تشویش بلبل سحرم - خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه
که من تا آشنا گشتم دل خرم نمی بینم - خوشا و خرما وقت حبیبان
به بوی صبح و بانگ عندلیبان - طایفه ای سماع را عیب کنند و عشق را
زمزمه ای بیار خوش تا بروند ناخوشان - مولوی
- «خوشا» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- این سو كشان سوی خوشان وان سو كشان با ناخوشان
یا بگذرد یا بشكند كشتی در این گردابها - ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن كشان
بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما - عشق كه چادركشان در پی آن سرخوشان
بر فلك بینشان نور دهد نار را - روز آن باشد كه روزیم او بود
ای خوشا آن روز و روزی ای خوشا - سرخوشان و سركشان را عشق او بند و گشاست
سركشان را موكشان آن عشق در چنبر كشد - خنك آن روز خوشا وقت كه در مجلس ما
ساقیان دست تو گیرند و به مهمان آرند - بندگانشان دلخوشان و بندگیشان بینشان
خوانهاشان بیخمیر و بادههاشان بیخمار - ای خوشا روزی كه بگشاید قبا را بند بند
تا كشم او را برهنه بیقبایی سیر سیر - من نبرم ز سرخوشان خاصه از این شكركشان
مرگ بود فراقشان مرگ كه را بود هوس - گوش همه سرخوشان عشق كشد كش كشان
عشق تو داوود توست موم شده آهنش - ای صفا و ای وفا در جور عشق
ای خوشا و ای خوشا اقبال عشق - ای خوشا روزا كه ما معشوق را مهمان كنیم
دیده از روی نگارینش نگارستان كنیم - ای خوشا روز كه پیش چو تو سلطان میرم
پیش كان شكر تو شكرافشان میرم - سر خم رحیق بگشایم
سرده بزم سرخوشان گردم - جان من و جان تو را هر دو به هم دوخت قضا
خوش خوش خوش خوشم پیش تو ای شاه خوشان - چونك كند شكرفشان عشق برای سرخوشان
نرخ نبات بشكند چاشنی بلای من - ای خدا این وصل را هجران مكن
سرخوشان عشق را نالان مكن - ای آنك میكشی تو گریبان جان ما
از جمع سركشان به سوی جمع سرخوشان - سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد
تا چند كشی گوشم ای گوش كشان برگو - خوشا مشكا كه میبیزی به راه شمس تبریزی
زهی باده كه میریزی برای جان میخواره - جان گوش كشان آید دل سوی خوشان آید
زیرا كه بهار آمد شد آن دی بیگانه - شاهی نگری خندان چون ماه و دو صد چندان
بیناز خوشاوندان بیزحمت بیگانه - هین بكشان هین بكشان دامن ما را به خوشان
ز آنك دلی كه تو بری راه پریشان نبری - خوشا آن حالت مستی كه با ما عهد میبستی
مرا مستانه میگفتی كه ما را خویش و فرزندی - دل سنگین چو یابد تاب آن چشم
شود در حال او در خوشابی - برون كن سر كه جان سرخوشانی
فروكن سر ز بام بینشانی - ای خوشا عیشی كه باشد ای خوشا نظارهای
چون به اصل اصل خویش آید چنین هر پارهای - به حق حلقه عزت كه دام حلق منست
مرا به حلقه مستان و سرخوشان داری - ای دل خسته هان و هان، تا نرمی ز سرخوشان
پا نكشی ز عاشقان، ورنه جهود و مرتدی - «خوشا» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «خوشا» در شاهنامه فردوسی
- بپرسید سیندخت مهراب را
ز خوشاب بگشاد عناب را - دگر پیکرش در خوشاب بود
که هر دانهای قطرهای آب بود - چو رخساره بنمود سهراب را
ز خوشاب بگشاد عناب را - زمین بود در زیر دیبای چین
پر از در خوشاب روی زمین - همی اشک بارید بر کوه سیم
دو لاله ز خوشاب شد به دو نیم - دریغ آن گل و مشک و خوشاب سی
همان تیغ برندهی پارسی - هم از گنج صد دانه خوشاب جست
که آب فسردست گفتی درست - به زیر اندرش بستر خواب کرد
میانش پر از در خوشاب کرد - پر از در خوشاب بالین او
عقیق و زبرجد به پایین او - ز دینار چندانک بایست نیز
ز خوشاب و یاقوت و هرگونه چیز - میان بهی در خوشاب بود
که هر دانهیی قطرهی آب بود - مرا در خوشاب سستی گرفت
همان سرو آزاد پستی گرفت - ز بازارگانان تر و ز خشک
درم دارد و در خوشاب و مشک - تو گفتی بکان اندرون زر نماند
همان در خوشاب و گوهر نماند - چوبدرید گوهر یکایک بخورد
همان در خوشاب و یاقوت زرد - شهنشاه رخساره بیتاب کرد
دهانش پر از در خوشاب کرد - الا ای برآورده کوه بلند
ز دریای خوشاب بیخت که کند - دگر پانصد در خوشاب بود
که هر دانه یی قطرهی آب بود - برین گونه تا سرسوی خواب کرد
دهانش پر از در خوشاب کرد - دگر گنج پر در خوشاب بود
که بالاش یک تیر پرتاب بود - همان در خوشاب بگزیده صد
درو مرد دانا ندید ایچ بد - همه در خوشاب بد پیکرش
ز یاقوت رخشنده بودی درش - رهایی نیابم سرانجام ازین
خوشا باد نوشین ایران زمین - به پیکر یکی کفش زرین بپای
ز خوشاب و زر آستین قبای