غزل شماره ۴۱۶
بس که در منظر تو حیرانم
صورتت را صفت نمی دانم
پارسایان ملامتم مکنید
که من از عشق توبه نتوانم
هر که بینی به جسم و جان زندست
من به امید وصل جانانم
به چه کار آید این بقیت جان
که به معشوق برنیفشانم
گر تو از من عنان بگردانی
من به شمشیر برنگردانم
گر بخوانی مقیم درگاهم
ور برانی مطیع فرمانم
من نه آنم که سست بازآیم
ور ز سختی به لب رسد جانم
گر اجابت کنی و گر نکنی
چاره من دعاست می خوانم
سهل باشد صعوبت ظلمات
گر به دست آید آب حیوانم
تا کی آخر جفا بری سعدی
چه کنم پای بند احسانم
کار مردان تحملست و سکون
من کیم خاک پای مردانم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- آن نه رویست که من وصف جمالش دانم
- آن دوست که من دارم وان یار که من دانم
- چرا به سرکشی از من عنان بگردانی
- می روم وز سر حسرت به قفا می نگرم
- اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
نظرات نوشته شده