«پارسا» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پارسا» در غزلیات حافظ شیرازی
- خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت رندان پارسا را - پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
شیوه ای می کند آن نرگس فتان که مپرس - نگویمت که همه ساله می پرستی کن
سه ماه می خور و نه ماه پارسا می باش - مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ
ولی معاشر رندان پارسا می باش - تازیان را غم احوال گران باران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم - جنابش پارسایان راست محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی - درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمع خلوتگه پارسایی - سعدی شیرازی
- «پارسا» در غزلیات سعدی شیرازی
- نه ملک پادشا را در چشم خوبرویان
وقعیست ای برادر نه زهد پارسا را - هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد
چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را - اگر تو روی نپوشی بدین لطافت و حسن
دگر نبینی در پارس پارسایی را - ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق
کنج خلوت پارسایان سلامت جوی را - عجب از کسی در این شهر که پارسا بماند
مگر او ندیده باشد رخ پارسافریبت - با خردمندی و خوبی پارسا و نیک خوست
صورتی هرگز ندیدم کاین همه معنی در اوست - نماند در سر سعدی ز بانگ رود و سرود
مجال آن که دگر پند پارسا گنجد - مرا مگوی نصیحت که پارسایی و عشق
دو خصلتند که با یک دگر نیامیزند - یار من اوباش و قلاشست و رند
بر من او خود پارسایی می کند - پارسایی که خمر عشق چشید
خانه گو با معاشران پرداز - اگر حلاوت مستی بدانی ای هشیار
به عمر خود نبری نام پارسایی باز - سعدیا در کوی عشق از پارسایی دم مزن
هر متاعی را خریداریست در بازار خویش - بلای عشق تو نگذاشت پارسا در پارس
یکی منم که ندانم نماز چون بستم - وین پرده راز پارسایان
چندان که تو می دری ندیدم - پارسایان ملامتم مکنید
که من از عشق توبه نتوانم - من این رندان و مستان دوست دارم
خلاف پارسایان و خطیبان - من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت
برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی - جمیع پارسایان گو بدانند
که سعدی توبه کرد از پارسایی - برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را
تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی - به کنج خلوت پاکان و پارسایان آی
نظاره کن که چه مستی کنند و مدهوشی - دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی - مولوی
- «پارسا» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- امرت نغرد كی رود خورشید در برج اسد
بی تو كجا جنبد رگی در دست و پای پارسا - ترس جان در صومعه افتاد زان ترساصنم
میكش و زنار بسته صوفیان پارسا - رو مسلمان سپر سلامت باش
جهد میكن به پارسا بودن - «پارسا» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «پارسا» در شاهنامه فردوسی
- دو پاکیزه از گوهر پادشا
دو مرد گرانمایه و پارسا - ازیرا که پروردهی پادشا
نباید که باشد بجز پارسا - منم بندهای شاه را ناسزا
چنین بر تن خویش ناپارسا - چنانی که از مادر پارسا
بزاید شود در جهان پادشا - ز ترکان نماند کسی پارسا
غمی گردد از جنگ او پادشا - ز آزردن مادر پارسا
که با ما چه کرد آن بد پرجفا - که بر شهر داور بد او پادشا
جهانگیر و فرزانه و پارسا - کف شاه ابوالقاسم آن پادشا
چنین است با پاک و ناپارسا - بدین سان دو دخت یکی پادشا
اسیریم در دست ناپارسا - برین گونه ناپارسایی گرفت
ببالید و پس پادشاهی گرفت - دگر گفت کز گوهر پادشا
نزاید مگر مردم پارسا - ازین پس بیاید یکی پادشا
چنان سست و بیسود و ناپارسا - دگر دین یونانی آن پارسا
که داد آورد در دل پادشا - دگر گفت کز نامور پادشا
نپیچد سر مردم پارسا - به پاسخ چنین گفتم ای پادشا
که دانا دل مردم پارسا - اگر دوست گردد ترا پادشا
چه خواهد جزین مردم پارسا - بپرسید از ترجمان پادشا
که ای مرد روشندل و پارسا - همی گفت کای نامور پادشا
جهاندار و نیکاختر و پارسا - مرا پارسایی بیاورد خرد
بدین پرهنر مهتر ده سپرد - دگر کیست آنک از در پادشاست
جهاندیده پیرست و گر پارساست - چو دیندار کین دارد از پادشا
مخوان تا توانی ورا پارسا - هرانگه که خشم آورد پادشا
سبکمایه خواند ورا پارسا - چو خواهی که بستایدت پارسا
بنه خشم و کین چون شوی پادشا - نباید که باشی فراوان سخن
به روی کسان پارسایی مکن - بنازد بدو مردم پارسا
همانکس که شد بر زمین پادشا - خردمند گر مردم پارسا
چو جایی سخن راند از پادشا - هرانگه که رشک آورد پادشا
نکوهش کند مردم پارسا - پناهی بود گنج را پادشا
نوازندهی مردم پارسا - چو دیدند گفتندش ای پادشا
جهانگیر و روشندل و پارسا - چنین داد پاسخ که ای پادشا
یکی پارسی مردم و پارسا - ابر هفت کشور بود پادشا
گو شاددل باشد و پارسا - جز او را نخواهیم کس پادشا
اگر دادگر باشد و پارسا - بدو گفت موبد که ای پادشا
خردمند و بادانش و پارسا - به فرزند و زن نیز هم پادشا
خنک مردم زیرک و پارسا - به راهام را گفت کای پارسا
گر آزادیم بشنود پادشا - همی گفت هرکس کزین پادشا
بپیچد دل مردم پارسا - نبد بر زن و زاده کس پادشا
پر از غم دل مردم پارسا - مباشید گستاخ با پادشا
بویژه کسی کو بود پارسا - چه باشد بگوید مرا پادشا
که این مرد دانا بد و پارسا - اگر پارسا باشد و رایزن
یکی گنج باشد براگنده زن - منش پستی وکام برپادشا
به بیهوده خستن دل پارسا - دگر گفت بد چیست بر پادشای
کزو تیره گردد دل پارسای - دو فرزند آن نامور پارسا
خورش ساختندی بر پادشا - همیساختی تا سر پادشا
کند تیز برکار آن پارسا - زمان تا زمان یک ز دیگر جدا
شدندی برمادر پارسا - کلید درگنج دو پادشا
که بودند بادانش و پارسا - که خواهید برخویشتن پادشا
که دانید زین دوجوان پارسا - دگر گفت باهرکسی پادشا
بزرگست وبخشنده و پارسا - چنین داد پاسخ که آن پادشا
که باشد پرستنده و پارسا - ز کار وی ار خون خروشی رواست
که ناپارسایی برو پادشاست - کسی را که یزدان کند پادشا
بنازد بدو مردم پارسا - که درویش را شاد دارم به گنج
نیارم دل پارسا را به رنج - از آزردن مردم پارسا
و دیگر کشیدن سر از پادشا - دگر بهرهی مردم پارسا
سدیگر پرستنده پادشا - چو بازارگانی کند پادشا
ازو شاد باشد دل پارسا - همه بر زن وزاده بر پادشا
نخوانیم کس را مگر پارسا - پر از درد دیدم دل پارسا
که اندر جهان دیو بد پادشا - کزین پس شوی بر جهان پادشا
نباید که باشی جز از پارسا - گر ایدون که زین سان بود پادشا
به از دانشومند ناپارسا - یکی راز گفت آن زن پارسا
بدان تا بگویم بدین پادشا - سوی گردیه نامهیی بد جدا
که ای پاکدامن زن پارسا - ز پاکی و از پارسایی زن
که هم غمگسارست و هم رای زن - سرمایهی آن ز ضحاک بود
که ناپارسا بود و ناپاک بود - نشست از پس پردهیی پادشا
چناچون بود مردم پارسا - نگهبان در دخمه را باز کرد
زن پارسا مویه آغاز کرد - چو او کشته شد پادشاهی گرفت
بدین گونه ناپارسایی گرفت