غزل شماره ۲۵۲
نشاید که خوبان به صحرا روند
همه کس شناسند و هر جا روند
حلالست رفتن به صحرا ولیک
نه انصاف باشد که بی ما روند
نباید دل از دست مردم ربود
چو خواهند جایی که تنها روند
که بپسندد از باغبانان گل
که از بانگ بلبل به سودا روند
برآرند فریاد عشق از ختا
گر این شوخ چشمان به یغما روند
همه سروها را بباید خمید
که در پای آن سروبالا روند
بسا هوشمندا که در کوی عشق
چو من عاقل آیند و شیدا روند
بسازیم بر آسمان سلمی
اگر شاهدان بر ثریا روند
نه سعدی در این گل فرورفت و بس
که آنان که بر روی دریا روند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
- یارا بهشت صحبت یاران همدمست
- ای باد بامدادی خوش می روی به شادی
- از هر چه می رود سخن دوست خوشترست
- به بوی آن که شبی در حرم بیاسایند
نظرات نوشته شده