غزل شماره ۲۸۲۷

بده ای دوست شرابی كه خدایی است خدایی

نه در او رنج خماری نه در او خوف جدایی

چو دهان نیست مكانش همه اجزاش دهانش

ز زمین نیست نباتش كه سمایی است سمایی

ببرد بو خبر آن كس كه بود جان مقدس

نبود مرده كه كركس كندش مرده ربایی

به دل طور درآید ز حجر نور برآید

چو شود موسی عمران ارنی گو به سقایی

می لعل رمضانی ز قدح‌های نهانی

كه به هر جات بگیرد تو ندانی كه كجایی

رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را

تو مپندار كز آن می نكند روح فزایی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.