غزل شماره ۲۵۶۶

آورد طبیب جان یك طبله ره آوردی

گر پیر خرف باشی تو خوب و جوان گردی

تن را بدهد هستی جان را بدهد مستی

از دل ببرد سستی وز رخ ببرد زردی

آن طبله عیسی بد میراث طبیبان شد

تریاق در او یابی گر زهر اجل خوردی

ای طالب آن طبله روی آر بدین قبله

چون روی بدو آری مه روی جهان گردی

حبیب است در او پنهان كان ناید در دندان

نی تری و نی خشكی نی گرمی و نی سردی

زان حب كم از حبه آیی بر آن قبه

كان مسكن عیسی شد و آن حبه بدان خردی

شد محرز و شد محرز از داد تو هر عاجز

لاغر نشود هرگز آن را كه تو پروردی

گفتم به طبیب جان امروز هزاران سان

صدق قدمی باشد چون تو قدم افشردی

از جا نبرد چیزی آن را كه تو جا دادی

غم نسترد آن دل را كو را ز غم استردی

خامش كن و دم دركش چون تجربه افتادت

ترك گروان برگو تو زان گروان فردی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.