غزل شماره ۱۹۸۳

به خدا میل ندارم نه به چرب و نه به شیرین

نه بدان كیسه پرزر نه بدین كاسه زرین

بكشی اهل زمین را به فلك بانگ زند مه

كه زهی جود و سماحت عجبا قدرت و تمكین

چو خیال تو بتابد چو مه چارده بر من

بگزد ساعد و اصبع ز حسد زهره و پروین

هله المنه لله كه بدین ملك رسیدم

همه حق بود كه می گفت مرا عشق تو پیشین

چو مرا بر سر پا دید به سر كرد اشارت

كه رسید آنچ تو خواهی هله ایمن شو و بنشین

همه خلق از سر مستی ز طرب سجده كنانش

بره و گرگ به هم خوش نه حسد در دل و نی كین

نشناسند ز مستی ره ده از ره خانه

نشناسند كه مردیم عجب یا گل رنگین

قدح اندر كف و خیره چه كنم من عجب این را

بخورم یا كه ببخشم تو بگو ای شه شیرین

تو بخور چه بود بخشش هله كه دور تو آمد

هله خوردم هله خوردم چو منم پیش تو تعیین

تو خور این باده عرشی كه اگر یك قدح از وی

بنهی بر كف مرده بدهد پاسخ تلقین

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.