«همنشین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «همنشین» در غزلیات حافظ شیرازی
- از سخن چینان ملالت ها پدید آمد ولی
گر میان همنشینان ناسزایی رفت رفت - ای غایب از نظر که شدی همنشین دل
می گویمت دعا و ثنا می فرستمت - هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد - و گر گوید نمی خواهم چو حافظ عاشق مفلس
بگوییدش که سلطانی گدایی همنشین دارد - گرت هواست که با خضر همنشین باشی
نهان ز چشم سکندر چو آب حیوان باش - رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم قران فراق - ساقی شکردهان و مطرب شیرین سخن
همنشینی نیک کردار و ندیمی نیک نام - الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم - حقوق صحبت ما را به باد داد و برفت
وفای صحبت یاران و همنشینان بین - یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه دولت پناه تو - سعدی شیرازی
- «همنشین» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «همنشین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- گشته خیال همنشین با عاشقان آتشین
غایب مبادا صورتت یك دم ز پیش چشم ما - با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین
بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا - فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین
ای همنشین صابران افرغ علینا صبرنا - به پیش روح نشین زان كه هر نشست تو را
به خلق و خوی و صفتهای همنشین كشدا - چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست
گر چه با من مینشینی چون چنینی سود نیست - هر كه را خواهی شناسی همنشینش را نگر
زانك مقبل در دو عالم همنشین مقبلست - غیر عشقت راه بین جستیم نیست
جز نشانت همنشین جستیم نیست - در عوض بت گزین كزدم و مار همنشین
وز تتق بریشمین سوی قبور میرود - دیده چرخ و چرخیان نقش كند نشان من
زانك مرا به هر نفس لطف تو همنشین كند - به زیر گلبنش هر كس كه بنشست
سعادت با نشستش همنشین شد - زان آتش باغ سبزتر گردد
تا آتش و آب همنشین باشد - چونك غمخواری نباشد سخت دشوارست غم
همنشین غمخوار باد و بعد از این غم خوار باد - هر كس كه او امین شد با غیب همنشین شد
هر جنس جنس خود را چون همنشین نباشد - چو همنشین شود انگور با خم سركه
شراب او ترشی شد حریف اوست كبر - چه دانی تو كه در باطن چه شاهی همنشین دارم
رخ زرین من منگر كه پای آهنین دارم - كردم بدرود همنشینان را
جان را به جهان بینشان بردم - این نشانها كه بر رخم پیداست
دانك از شاه همنشین دارم - گفتهست جان ذوفنون چون غرقه شد در بحر خون
یا لیت قومی یعلمون كه با كیانم همنشین - شور مرا چو دید مه آمد سوی من ز ره
گفت مده ز من نشان یار توایم و همنشین - ای ز تو شاد جان من بیتو مباد جان من
دل به تو داد جان من با غم توست همنشین - مرغ شب چون روز بیند گوید این ظلمت ز چیست
زانك او گشتهست با شب آشنا و همنشین - پرده بردار ای حیات جان و جان افزای من
غمگسار و همنشین و مونس شبهای من - گفتمش چونی دلا او گریه درشدهای های
از فراق ماه روی همنشان همنشین - دل آینه است چینی با دل چو همنشینی
صد تیغ اگر ببینی هم دیده را سپر كن - مستی و عاشقی و جوانی و جنس این
آمد بهار خرم و گشتند همنشین - كی بود همنشین تو كی بیابد گزین تو
كی رهد از كمین تو كی كشد خود كمان تو - ور همنشین حق شوی جان خوش مطلق شوی
یا رب چه بارونق شوی ای جان جان من شده - با صوفیان صاف دین در وجد گردی همنشین
گر پای در بیرون نهی زین خانقاه شش دری - یا تبریز شمس دین گر چه شدی تو همنشین
تا تو نلافی از هنر هان كه قرابه نشكنی - ز حلقه دوستان و همنشینان
میان خاك و مور و مار رفتی - در آیینه نبینی روی خوبان
كه تا با خوی زشتت همنشینی - با دل گفتم چرا چنینی
تا چند به عشق همنشینی - به چه روی پشت آرم به كسی كه از گزینی
سوی او كند خدا رو به حدیث و همنشینی - بر خر چرا نشینی ای همنشین شاهان
چون هست در ركابت چندین هزار تازی - با ناكسان تو صحبت زنهار تا نداری
شو همنشین شاهان گر مرد سرفرازی - ایا همنشینا جز این چشم بینا
دو صد چشم دیگر تو داری نهانی - مینال چون نا، خوش همنشینا!
حقست بینا، هر چون كه نالی - «همنشین» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «همنشین» در شاهنامه فردوسی