غزل شماره ۵۱۲
همه چشمیم تا برون آیی
همه گوشیم تا چه فرمایی
تو نه آن صورتی که بی رویت
متصور شود شکیبایی
من ز دست تو خویشتن بکشم
تا تو دستم به خون نیالایی
گفته بودی قیامتم بینند
این گروهی محب سودایی
وین چنین روی دلستان که تو راست
خود قیامت بود که بنمایی
ما تماشاکنان کوته دست
تو درخت بلندبالایی
سر ما و آستان خدمت تو
گر برانی و گر ببخشایی
جان به شکرانه دادن از من خواه
گر به انصاف با میان آیی
عقل باید که با صلابت عشق
نکند پنجه توانایی
تو چه دانی که بر تو نگذشته ست
شب هجران و روز تنهایی
روشنت گردد این حدیث چو روز
گر چو سعدی شبی بپیمایی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی
- تو پری زاده ندانم ز کجا می آیی
- من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود
- عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم
- راستی گویم به سروی ماند این بالای تو
نظرات نوشته شده