غزل شماره ۲۷۹

فراق را دلی از سنگ سختتر باید

مرا دلیست که با شوق بر نمی آید

هنوز با همه بدعهدیت دعاگویم

بیا و گر همه دشنام می دهی شاید

اگر چه هر چه جهانت به دل خریدارند

منت به جان بخرم تا کسی نیفزاید

بکش چنان که توانی که بنده را نرسد

خلاف آن چه خداوندگار فرماید

نه زنده را به تو میلست و مهربانی و بس

که مرده را به نسیمت روان بیاساید

مپرس کشته شمشیر عشق را چونی

چنان که هر که ببیند بر او ببخشاید

پدر که چون تو جگرگوشه از خدا می خواست

خبر نداشت که دیگر چه فتنه می زاید

توانگرا در رحمت به روی درویشان

مبند و گر تو ببندی خدای بگشاید

به خون سعدی اگر تشنه ای حلالت باد

تو دیر زی که مرا عمر خود نمی پاید

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.