غزل شماره ۳۱۷۸

در دل من پرده‌ی نو می‌زنی

ای دل و ای دیده و ای روشنی

پرده توی وز پس پرده توی

هر نفسی شكل دگر می‌كنی

پرده چنان زن كه بهر زخمه‌ی

پرده‌ی غفلت ز نظر بركنی

شب منم و خلوت و قندیل جان

خیره كه تو آتشی یا روغنی

بی‌من و تو، هر دو توی، هر دو من

جان منی، آن منی، یا منی

نكته‌ی چون جان شنوم من ز چنگ

تنتن تنتن، كه تو یعنی تنی

گر تنم و گر دلم و گر روان

شاد بدانم كه توم می‌تنی

از تو چرا تازه نباشم؟! كه تو

تازگی سرو و گل و سوسنی

از تو چرا نور نگیرم؟! كه تو

تابش هر خانه و هر روزنی

از تو چرا زور نیابم؟! كه تو

قوت هر صخره و هر آهنی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.