غزل شماره ۱۳۵۷

پیام كرد مرا بامداد بحر عسل

كه موج موج عسل بین به چشم خلق غزل

به روزه دار نیاید ز آب جز بانگی

ولیك عاقبت آن بانگ هم رسد به عمل

سماع شرفه آبست و تشنگان در رقص

حیات یابی از این بانگ آب اقل اقل

بگوید آب ز من رسته‌ای به من آیی

به آخر آن جا آیی كه بوده‌ای اول

به جان و سر كه از این آب بر سر ار ریزد

هزار طره بروید ز مشك بر سر كل

شراب خوار كه نامیخت با شراب این آب

كشد خمار پیاپی تو باش لاتعجل

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.