غزل شماره ۱۱۴۲

درخت اگر متحرك بدی به پا و به پر

نه رنج اره كشیدی نه زخمه‌های تبر

ور آفتاب نرفتی به پر و پا همه شب

جهان چگونه منور شدی بگاه سحر

ور آب تلخ نرفتی ز بحر سوی افق

كجا حیات گلستان شدی به سیل و مطر

چو قطره از وطن خویش رفت و بازآمد

مصادف صدف او گشت و شد یكی گوهر

نه یوسفی به سفر رفت از پدر گریان

نه در سفر به سعادت رسید و ملك و ظفر

نه مصطفی به سفر رفت جانب یثرب

بیافت سلطنت و گشت شاه صد كشور

وگر تو پای نداری سفر گزین در خویش

چو كان لعل پذیرا شو از شعاع اثر

ز خویشتن سفری كن به خویش ای خواجه

كه از چنین سفری گشت خاك معدن زر

ز تلخی و ترشی رو به سوی شیرینی

چنانك رست ز تلخی هزار گونه ثمر

ز شمس مفخر تبریز جوی شیرینی

از آنك هر ثمر از نور شمس یابد فر

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده