غزل شماره ۲۵۱

پیشتر آ پیشتر ای بوالوفا

از من و ما بگذر و زوتر بیا

پیشتر آ درگذر از ما و من

پیشتر آ تا نه تو باشی نه ما

كبر و تكبر بگذار و بگیر

در عوض كبر چنین كبریا

گفت الست و تو بگفتی بلی

شكر بلی چیست كشیدن بلا

سر بلی چیست كه یعنی منم

حلقه زن درگه فقر و فنا

هم برو از جا و هم از جا مرو

جا ز كجا حضرت بی‌جا كجا

پاك شو از خویش و همه خاك شو

تا كه ز خاك تو بروید گیا

ور چو گیا خشك شوی خوش بسوز

تا كه ز سوز تو فروزد ضیا

ور شوی از سوز چو خاكستری

باشد خاكستر تو كیمیا

بنگر در غیب چه سان كیمیاست

كو ز كف خاك بسازد تو را

از كف دریا بنگارد زمین

دود سیه را بنگارد سما

لقمه نان را مدد جان كند

باد نفس را دهد این علم‌ها

پیش چنین كار و كیا جان بده

فقر به جان داند جود و سخا

جان پر از علت او را دهی

جان بستانی خوش و بی‌منتها

بس كنم این گفتن و خامش كنم

در خمشی به سخن جان فزا

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.