غزل شماره ۲۲۷
به جان پاك تو ای معدن سخا و وفا
كه صبر نیست مرا بی‌تو ای عزیز بیا
چه جای صبر كه گر كوه قاف بود این صبر
ز آفتاب جدایی چو برف گشت فنا
ز دور آدم تا دور اعور دجال
چو جان بنده نبودست جان سپرده تو را
تو خواه باور كن یا بگو كه نیست چنین
وفای عشق تو دارم به جان پاك وفا
ملامتم مكنید ار دراز می‌گویم
بود كه كشف شود حال بنده پیش شما
كه آتشیست كه دیگ مرا همی‌جوشد
كز او شكاف كند گر رسد به سقف سما
اگر چه سقف سما ز آفتاب و آتش او
خلل نكرد و نگشت از تفش سیه سیما
روان شدست یكی جوی خون ز هستی من
خبر ندارم من كز كجاست تا به كجا
به جو چه گویم كای جو مرو چه جنگ كنم
برو بگو تو به دریا مجوش ای دریا
به حق آن لب شیرین كه می‌دمی در من
كه اختیار ندارد به ناله این سرنا
خموش باش و مزن آتش اندر این بیشه
نمی‌شكیبی می‌نال پیش او تنها
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- جان و جهان چو روی تو در دو جهان كجا بود
- چه باشد گر نگارینم بگیرد دست من فردا
- وجود من به كف یار جز كه ساغر نیست
- سیمبرا ز سیم تو سیمبرم به جان تو
- منگر به هر گدایی كه تو خاص از آن مایی
نظرات نوشته شده