غزل شماره ۱۷۳
از یكی آتش برآوردم تو را
در دگر آتش بگستردم تو را
از دل من زاده‌ای همچون سخن
چون سخن آخر فروخوردم تو را
با منی وز من نمی‌داری خبر
جادوم من جادوی كردم تو را
تا نیفتد بر جمالت چشم بد
گوش مالیدم بیازردم تو را
دایم اقبالت جوان شد ز آنچ داد
این كف دست جوامردم تو را
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ز آتش شهوت برآوردم تو را
- جان منی جان منی جان من
- دل من دل من دل من بر تو
- گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من
- بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
نظرات نوشته شده