غزل شماره ۱۴۷
آخر از هجران به وصلش دررسیدستی دلا
صد هزاران سر سر جان شنیدستی دلا
از ورای پرده‌ها تو گشته‌ای چون می از او
پرده خوبان مه رو را دریدستی دلا
از قوام قامتش در قامت تو كژ بماند
همچو چنگ از بهر سرو تر خمیدستی دلا
ز آن سوی هست و عدم چون خاص خاص خسروی
همچو ادبیران چه در هستی خزیدستی دلا
باز جانی شسته‌ای بر ساعد خسرو به ناز
پای بندت با ویست ار چه پریدستی دلا
ور نباشد پای بندت تا نپنداری كه تو
از چنان آرام جان‌ها دررمیدستی دلا
بلك چون ماهی به دریا بلك چون قالب به جان
در هوای عشق آن شه آرمیدستی دلا
چون تو را او شاه از شاهان عالم برگزید
تو ز قرآن گزینش برگزیدستی دلا
چون لب اقبال دولت تو گزیدی باك نیست
گر ز زخم خشم دست خود گزیدستی دلا
پای خود بر چرخ تا ننهی تو از عزت از آنك
در ركاب صدر شمس الدین دویدستی دلا
تو ز جام خاص شاهان تا نیاشامی مدام
كز مدام شمس تبریزی چشیدستی دلا
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- كجا شد عهد و پیمانی كه می‌كردی نمی‌گویی
- پذیرفت این دل ز عشقت خرابی
- ز جام ساقی باقی چو خورده‌ای تو دلا
- در میان ظلمت جان تو نور چیست آن
- دلا تا نازكی و نازنینی
نظرات نوشته شده