«کوزه» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «کوزه» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «کوزه» در غزلیات سعدی شیرازی
- ساقی بده آن کوزه یاقوت روان را
یاقوت چه ارزد بده آن قوت روان را - بر کوزه آب نه دهانت
بردار که کوزه نباتست - رفت آن که فقاع از تو گشایند دگربار
ما را بس از این کوزه که بیگانه مکیدست - ساقی بده آن کوزه خمخانه به درویش
کان ها که بمردند گل کوزه گرانند - لب او بر لب من این چه خیالست و تمنا
مگر آن گه که کند کوزه گر از خاک سبویم - آن کوزه بر کفم نه کآب حیات دارد
هم طعم نار دارد هم رنگ ناردانه - خیام نیشابوری
- «کوزه» در رباعیات خیام نیشابوری
- یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم
زان پیش که کوزهها کنند از گل ما - این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در بند سر زلف نگاری بودهست - این کوزه که آبخواره مزدوری است
از دیده شاهست و دل دستوری است - یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد
از کوزه شکستهای دمی آبی سرد - دی کوزهگری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار - این کوزهگر دهر چنین جام لطیف
میسازد و باز بر زمین میزندش - در کارگه کوزهگری رفتم دوش
دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش - ناگاه یکی کوزه برآورد خروش
کو کوزهگر و کوزهخر و کوزه فروش - در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزهگران کوزه شویم - از کوزهگری کوزه خریدم باری
آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری - شاهی بودم که جام زرینم بود
اکنون شدهام کوزه هر خماری - در کارگه کوزهگری کردم رای
در پایه چرخ دیدم استاد بپای - میکرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله پادشاه و از دست گدای - زان کوزهی می که نیست در وی ضرری
پر کن قدحی بخور بمن ده دگری - زان پیشتر ای صنم که در رهگذری
خاک من و تو کوزهکند کوزهگری - هان کوزهگرا بپای اگر هشیاری
تا چند کنی بر گل مردم خواری - مولوی
- «کوزه» در دیوان شمس - رباعیات مولوی