زن، زندگی، آزادی
غزل شماره ۵۷۴
ما بی تو به دل برنزدیم آب صبوری
چون سنگ دلان دل بنهادیم به دوری
بعد از تو که در چشم من آید که به چشمم
گویی همه عالم ظلماتست و تو نوری
خلقی به تو مشتاق و جهانی به تو روشن
ما از تو گریزان و تو از خلق نفوری
جز خط دلاویز تو بر طرف بناگوش
سبزه نشنیدم که دمد بر گل سوری
در باغ رو ای سرو خرامان که خلایق
گویند مگر باغ بهشتست و تو حوری
روی تو نه روییست کز او صبر توان کرد
لیکن چه کنم گر نکنم صبر ضروری
سعدی به جفا دست امید از تو ندارد
هم جور تو بهتر که ز روی تو صبوری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- تو پری زاده ندانم ز کجا می آیی
- من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود
- دل نماندست که گوی خم چوگان تو نیست
- انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد
- کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست
نظرات نوشته شده