غزل شماره ۱۵۹۶
چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم
یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم
جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند
ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم
ساعتی از جوی مهرش آب بر دل می زدیم
ساعتی زیر درختش میوه می افشاندیم
ساعتی می كرد بر ما شكر و گوهر نثار
ساعتی از شكر او ما مگس می راندیم
چون خیال او درآمد بر درش دربان شدیم
چون خیال او برون شد ما در این درماندیم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- آخر مراعاتی بكن مر بیدلان را ساعتی
- اندرآ در خانه یارا ساعتی
- یار ما دلدار ما عالم اسرار ما
- شعر من نان مصر را ماند
- ای یوسف خوش نام ما خوش میروی بر بام ما
نظرات نوشته شده
- فرشید موسوی در تاریخ ۲۷ فروردین ۱۴۰۱ نوشته
- خاص ناب لایک زیاد