غزل شماره ۱۴۶۴

سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم

در بادیه مردان محوست تو را جم جم

در عالم پرآتش در محو سر اندركش

در عالم هستی بین نیلین سر چون قاقم

زیر فلك ناری در حلقه بیداری

هر چند كه سر داری نه سر هلدت نی دم

هر رنج كه دیده‌ست او در رنج شدیدست او

محو است كه عید است او باقی دهل و لم لم

سرگشتگی حالم تو فهم كن از قالم

كای هیزم از آن آتش برخوان كه و ان منكم

كی روید از این صحرا جز لقمه پرصفرا

كی تازد بر بالا این مركب پشمین سم

ور پرد چون كركس خاكش بكشد واپس

هر چیز به اصل خود بازآید می دانم

رو آر گر انسانی در جوهر پنهانی

كو آب حیات آمد در قالب همچون خم

شمس الحق تبریزی ما بیضه مرغ تو

در زیر پرت جوشان تا آید وقت قم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.