غزل شماره ۸۲۵

برنشین ای عزم و منشین ای امید

كز رسولانش پیاپی شد نوید

دود و بویی می‌رسد از عرش غیب

ای نهانان سوی بوی آن پرید

هر چه غفلت كور و پنهان می‌كند

دود بویش می‌كند آن را سپید

ما ز گردون سوی مادون آمدیم

باز ما را سوی گردون بركشید

همچو مریم سوی خرمابن رویم

زانك خرمایی ندارد شاخ بید

بس كن و از حرف در معنی گریز

چند معنی را ز حرفی می‌مزید

این مزیدن طفل بی‌دندان كند

گر شما مردید نان را خود گزید

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.