غزل شماره ۶۶۵
خنك جانی كه او یاری پسندد
كز او دوریش خود صورت نبندد
تو باشی خنده و یار تو شادی
كه بی‌شادی دهان كس نخندد
تو باشی سجده و یار تو تعظیم
كه بی‌تعظیم هرگز سر نخنبد
تو باشی چون صدا و یار غارت
چو آوازی به نزد كوه و گنبد
تو آدینه بوی او وقت خطبه
نه ز آدینه جدا چون روز شنبد
نگر آخر دمی در نحن اقرب
نظر را تا نجنباند نجنبد
خیالی خوش دهد دل زان بنازد
خیالی زشت آرد دل بتندد
بر او مسخره آمد دل و جان
گه از صله گه از سیلیش رندد
مزن سیلی چنانك گیج گردم
ز گیجی دور افتم ز اصل و مسند
خمش تا درس گوید آن زبانی
كه لا باشد به پیشش صد مهند
اگر گویی تو نی را هی خمش كن
بگوید با لبش گو ای مید
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- گر این سلطان ما را بنده باشی
- بجه بجه ز جهان تا شه جهان باشی
- شب و روز آن نكوتر كه به پیش یار باشی
- ز غم تو زار زارم هله تا تو شاد باشی
- اگر امشب بر من باشی و خانه نروی
نظرات نوشته شده