رباعی شماره ۱۶۲
ای دوست حقیقت شنواز من سخنی
با باده لعل باش و با سیم تنی
کانکس که جهان کرد فراغت دارد
از سبلت چون تویی و ریش چو منی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- خیام اگر ز باده مستی خوش باش
- گرچه غم و رنج من درازی دارد
- هم دانه امید به خرمن ماند
- چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد
- در دهر هر آن که نیم نانی دارد
نظرات نوشته شده