زن، زندگی، آزادی
«گرگین» در غزلستان
- مولوی
- «گرگین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- سگ گرگین این در به ز شیران همه عالم
كه لاف عشق حق دارد و او داند وقایت‌ها - ای آب حیات ما شو فاش چو حشر ار چه
شیر شتر گرگین جانست عرابی را - چه گرگینست وگر خارست این حرص
كسی خود را بر این گرگین ممالا - چو شد ناسور بر گرگین چنین گر
طلی سازش به ذكر حق تعالا - اگر چه اشتر غم هست گرگین
امامست و امامست و امامست - بخور تو ای سگ گرگین شكنبه و سرگین
شكمبه و دهن سگ بلی سزا به سزاست - بگریز از كسی كه عاشق نیست
زان ز گرگین تو را گر افزاید - مرا گوید یكی صورت منم اصل غزل واگو
خمش كردم نشاید داد این خاتم به هر گرگین - حریصان را جگرخون بین و گرگین
گر و ناسور محكم را رها كن - مشین غافل به پهلوی حریصان
كه جان گرگین شود از جان گرگین - چه شراب است كز آن بو گل‌تر آهوی ناف است
به زمستان نه كه دیدی همه را چون سگ گرگین - حاجیان مانده‌اند از ره حج
داروی اشتران گرگین كن - آن به كه مرا تمكین نكنی
تا همچو خودم گرگین نكنی - فردوسی
- «گرگین» در شاهنامه فردوسی
- چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو
چو خراد و گرگین و رهام نیو - خبر شد به طوس و به گودرز و گیو
به رهام و گرگین و گردان نیو - چو طوس و فریبرز و گودرز و گیو
چو رهام و گرگین و فرهاد نیو - به طوس و به گودرز کشوادگان
به گیو و به گرگین آزادگان - چو گودرز با زنگه‌ی شاوران
چو رهام و گرگین جنگ‌آوران - برآمد ز ایران سپه بوق و کوس
برون رفت گرگین و فرهاد و طوس - چو گرگین و چون زنگه‌ی شاوران
چو گستهم و خراد جنگ‌آوران - چو طوس و چو گودرز نیزه‌گذار
چو گرگین و چون گیو گرد و سوار - چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو
چو گرگین و بهرام و فرهاد نیو - نهاد از بر رخش رخشنده زین
همی گفت گرگین که بشتاب هین - که او بود بر زین و نیزه بدست
چو گرگین فرود آمد او برنشست - همه نامداران شدند انجمن
چو گرگین و خراد لشکرشکن - چو فرهاد و شیدوش و گرگین و گیو
چو بهرام و رهام و شاپور نیو - چو گودرز و چون رستم پیلتن
چو طوس و چو گرگین و آن انجمن - چو طوس و چو گودرز و گیو دلیر
چو گرگین و گستهم و بهرام شیر - ز خویشان میلاد بد صد سوار
چو گرگین پیروزگر مایه‌دار - بیازید گرگین میلاد دست
بدان راه رفتن میان راببست - ز گردان چو گودرز و رهام و گیو
چو گرگین و شیدوش و فرهاد نیو - چو گیو و چو رهام کار آزمای
چو گرگین و خراد فرخنده رای - چو دانست گرگین که آمد عروس
همه دشت ازو شد چو چشم خروس - چو گودرز کشواد و فرهاد و گیو
چو گرگین میلاد و شاپور نیو - ز گرگین تو خواهی مگر کین من
برو بشنوی درد و نفرین من - بیاورد گرگین میلاد را
همواز ره را و فریاد را - ببیژن چنین گفت گرگین گو
که پیمان نه این بود با شاه نو - بداندیش گرگین شوریده رفت
ز یک سوی بیشه درآمد چو تفت - چو گرگین چنین گفت بیژن جوان
بجوشیدش آن گوهر پهلوان - دگر بیژن گیو با گستهم
چو گرگین چون زنگه و گژدهم - که رو با بزرگان ایران بهم
چو گرگین و چون زنگه و گستهم - نه گودرز باید که ماند نه گیو
نه فرهاد و گرگین نه رهام نیو - چو گرگین میلاد و گردان ری
برفتند یکسر بفرمان کی - تو را ایزد این فر و برزت نداد
نیاری ز گرگین میلاد یاد - نبیره جهانجوی گرگین منم
هم آن آتش تیز برزین منم - بدو گفت خسرو که‌ای شوم پی
چرا یاد گرگین نگیری بری