«ساحل» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «ساحل» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «ساحل» در غزلیات سعدی شیرازی
- ای برادر ما به گرداب اندریم
وان که شنعت می زند بر ساحلست - غرقه در بحر عمیق تو چنان بی خبرم
که مبادا که چه دریام به ساحل نکند - موج از این بار چنان کشتی طاقت بشکست
که عجب دارم اگر تخته به ساحل برود - ملامتگوی عاشق را چه گوید مردم دانا
که حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحل - کشتی من که در میان آب گرفت و غرق شد
گر بود استخوان برد باد صبا به ساحلم - مولوی
- «ساحل» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- جانها چو سیلابی روان تا ساحل دریای جان
از آشنایان منقطع با بحر گشته آشنا - بحر و هجران رو نهد در وصل و ساحل رو دهد
پس بروید جمله عالم لاله و ریحان ما - گه در یم و گاه سوی ساحل
در جستن قطرهاش سری هست - تا ساحل بحر سیل پیداست
چون غرقه شود كجاست هیهات - ساحل نفس رها كن به تك دریا رو
كاندر این بحر تو را خوف نهنگی نبود - گر چه صدف ز ساحل قطره ربود و گم شد
در بحر جوید او را غواص كشنا شد - من چون شوم كوته نظر در عشق آن بحر گهر
كز ساحل دریای جان آید بشارت دم به دم - اگر ساحل شود جنت در او ماهی نیارامد
حدیث شهد او گویم پس آنگه در شكر باشم - زهی دریای بیساحل پر از ماهی درون دل
چنین دریا ندیدستم چنین ماهی نمیدانم - نكته پوشیدهست و آدم واسطه
خیمهها بر ساحل اعظم زنیم - چو به بحر تو درآیم به مزاج آب حیاتم
چو فتم جانب ساحل حجرم سنگ و جمادم - دریا نباشد قطرهای با ساحل دریای جان
شادی نیرزد حبهای در همت غمناك من - ای میلها در میلها وی سیلها در سیلها
رقصان و غلطان آمده تا ساحل دریای تو - در عشرت آن دریا نی این و نه آن بوده
بر ساحل این خشكی این گشته و آن گشته - نمیدانم كه آن ساحل كجا شد
كه پیدا نیست دریا را كناری - بر آن ساحل كهاین گلها گدازید
اگر خواهی تو مستی و خماری - خوش بچر ای گاو عنبربخش نفس مطمن
در چنین ساحل حلال است ار تو خوش پوزی كنی - بی عنایتهای آن دریای لطف
از چنین موجی به ساحل كی رسی - ای روح برپریدی بر ساحلی چریدی
دل دادی و خریدی آن را كه تش غلامی - كجاست ساحل دریا دلا كه هر دم غرقی
كجاست آتش غیبی كه لحظه لحظه كبابی - از این ساحل آب و گل درگذر
به گوهر سفر كن كه دریا تویی - «ساحل» در دیوان شمس - رباعیات مولوی