غزل شماره ۴۵۲
فراق دوستانش باد و یاران
که ما را دور کرد از دوستداران
دلم دربند تنهایی بفرسود
چو بلبل در قفس روز بهاران
هلاک ما چنان مهمل گرفتند
که قتل مور در پای سواران
به خیل هر که می آیم به زنهار
نمی بینم بجز زنهارخواران
ندانستم که در پایان صحبت
چنین باشد وفای حق گزاران
به گنج شایگان افتاده بودم
ندانستم که بر گنجند ماران
دلا گر دوستی داری به ناچار
بباید بردنت جور هزاران
خلاف شرط یارانست سعدی
که برگردند روز تیرباران
چه خوش باشد سری در پای یاری
به اخلاص و ارادت جان سپاران
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- تو با این لطف طبع و دلربایی
- به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
- عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم
- شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد
- بر آنم گر تو بازآیی که در پایت کنم جانی
نظرات نوشته شده