غزل شماره ۲۹۵۴

گر روشنی تو یارا یا خود سیه ضمیری

در هر دو حال خود را از یار وانگیری

پا واگرفتن تو هر دو ز حال كفر است

صد كفر بیش باشد در عاشقان نفیری

پاكت شود پلیدی چون از صنم بریدی

گردد پلید پاكی چون غرقه در غدیری

دنبال شیر گیری كی بی‌كباب مانی

كی بی‌نوا نشینی چون صاحب امیری

بگذار سر بد را پنهان مكن تو خود را

در زیركی چو مویی پیدا میان شیری

خوردی تو زهر و گفتی حق را از این چه نقصان

حق بی‌نیاز باشد وز زهر تو بمیری

زیر درخت خرما انداز همچو مریم

گر كاهلی به غایت ور نیز سست پیری

از سایه‌های خرما شیرین شوی چو خرما

وز پختگی خرما تو پختگی پذیری

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.