غزل شماره ۱۶۶۴
می شناسد پرده جان آن صنم
چون نداند پرده را صاحب حرم
چون ز پرده قصد عقل ما كند
تو فسون بر ما مخوان و برمدم
كس ندارد طاقت ما آن نفس
عاقل از ما می رمد دیوانه هم
آن چنان كردیم ما مجنون كه دوش
ماه می انداخت از غیرت علم
پرده‌هایی می نوازد پرده در
تارهایی می زند بی‌زیر و بم
عقل و جان آن جا كند رقص الجمل
كو بدرد پرده شادی و غم
این نفس آن پرده را از سر گرفت
ما به سر رقصان چو بر كاغذ قلم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ز لقمه‌ای كه بشد دیده تو را پرده
- دوش عشق شمس دین می باختیم
- پرده دیگر مزن جز پرده دلدار ما
- زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌كند
- یار ما دلدار ما عالم اسرار ما
نظرات نوشته شده