غزل شماره ۱۶۰۴

بده آن باده دوشین كه من از نوش تو مستم

بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم

ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان

دل من مشكن اگر نه قدح و شیشه شكستم

قدحی بود به دستم بفكندم بشكستم

كف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم

تو بدان شیشه پرستی كه ز شیشه است شرابت

می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم

بكش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ

كه سر غصه بریدم ز غم و غصه برستم

دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی

من بیچاره كجایم نه به بالا نه به پستم

چه خوش آویخته سیبم كه ز سنگت نشكیبم

ز بلی چون بشكیبم من اگر مست الستم

تو ز من پرس كه این عشق چه گنج است و چه دارد

تو مرا نیز از او پرس كه گوید چه كسستم

به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی

بجه از جوی و مرا جو كه من از جوی بجستم

فلن قمت اقمنا و لن رحت رحلنا

چو بخوردی تو بخوردم چو نشستی تو نشستم

منم آن مست دهلزن كه شدم مست به میدان

دهل خویش چو پرچم به سر نیزه ببستم

چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی

چو ز هستی برهیدم چه كشی باز به هستم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.