غزل شماره ۱۲۸۹

دلی كز تو سوزد چه باشد دوایش

چو تشنه تو باشد كه باشد سقایش

چو بیمار گردد به بازار گردد

دكان تو جوید لب قندخایش

تویی باغ و گلشن تویی روز روشن

مكن دل چو آهن مران از لقایش

به درد و به زاری به اندوه و خواری

عجب چند داری برون سرایش

مها از سر او چو تو سایه بردی

چه سود و چه راحت ز سایه همایش

چو یك دم نبیند جمال و جلالت

بگیرد ملالی ز جان و ز جایش

جهان از بهارش چو فردوس گردد

چمن بی‌زبانی بگوید ثنایش

جواهر كه بخشد كف بحر خویش

فزایش كه بخشد رخ جان فزایش

جهان سایه توست روش از تو دارد

ز نور تو باشد بقا و فنایش

منم مهره تو فتاده ز دستت

از این طاس غربت بیا درربایش

بگیرم ادب را ببندم دو لب را

كه تا راز گوید لب دلگشایش

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.