غزل شماره ۱۱۴۸
كسی بگفت ز ما یا از اوست نیكی و شر
هنوز خواجه در اینست ریش خواجه نگر
عجب كه خواجه به رنگی كه طفل بود بماند
كه ریش خواجه سیه بود و گشت رنگ دگر
بگویمت كه چرا خواجه زیر و بالا گفت
بدان سبب كه نگشتست خواجه زیر و زبر
به چار پا و دو پا خواجه گرد عالم گشت
ولیك هیچ نرفتست قعر بحر به سر
گمان خواجه چنانست كه خواجه بهتر گشت
ولیك هست چو بیمار دق واپستر
به حجت و به لجاج و ستیزه افزون گشت
ز جان و حجت ذوقش نبود هیچ خبر
طریق بحث لجاجست و اعتراض و دلیل
طریق دل همه دیده‌ست و ذوق و شهد و شكر
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- رفتم به كوی خواجه و گفتم كه خواجه كو
- چه دارد در دل آن خواجه كه می‌تابد ز رخسارش
- ای خواجه نمی‌بینی این روز قیامت را
- آن خواجه را در كوی ما در گل فرورفتست پا
- این خانه كه پیوسته در او بانگ چغانه‌ست
نظرات نوشته شده
- سعید در تاریخ ۲۵ اردی بهشت ۱۴۰۱ نوشته
- در این غزل زیبا مولانا به عقل عصایی انسانهایی اشاره داره که وابسته به ایده های بیرونی ونگاه دیگران به هستی هست و به عبارتی دارای عقل کوششی و نا زا هستند ،(درست برعکس خرد زاینده و جوششی که حقیقت واقعی در درون هر انسانی هست و باید با زیر و زبر کردن کنه درون به آن دست یافت )