غزلستان
فال حافظ
جستجو
پربینندهترینها
ورود
با Lexingo کلمات انگلیسی یاد بگیرید
Lexingo
امتیاز بگیرید و رقابت کنید
دوبیتی ها باباطاهر
غزلستان
::
باباطاهر
مشاهده برنامه «دوبیتی های باباطاهر» در فروشگاه اپل
خوشا آنانکه الله یارشان بی
دلم میل گل باغ ته دیره
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
غمم غم بی و همراز دلم غم
غم و درد مو از عطار واپرس
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه
خوشا آندل که از غم بهرهور بی
یکی درد و یکی درمان پسندد
ته که ناخواندهای علم سماوات
خدایا داد از این دل داد از این دل
دلا خوبان دل خونین پسندند
دلا پوشم ز عشقت جامهی نیل
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو
به والله و به بالله و به تالله
دلی همچون دل نالان مو نه
من آن مسکین تذروبی پرستم
مکن کاری که پا بر سنگت آیو
غم عالم نصیب جان ما بی
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند
دو زلفانت گرم تار ربابم
بیا یک شو منور کن اطاقم
دو چشمم درد چشمانت بچیناد
عزیزا کاسهی چشمم سرایت
زدست دیده و دل هر دو فریاد
بیته بالین سیه مار به چشمم
بیته یارب به بستان گل مرویاد
ته که میشی بمو چاره بیاموج
بیا تا دست ازین عالم بداریم
یکی برزیگرک نالان درین دشت
درخت غم بجانم کرده ریشه
اگر شیری اگر میری اگر مور
اگر دل دلبری دلبر کدامی
دلی نازک بسان شیشه دیرم
گر آن نامهربانم مهربان بی
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل
شب تار و بیابان پرورک بی
مو از قالوا بلی تشویش دیرم
جدا از رویت ای ماه دل افروز
نسیمی کز بن آن کاکل آیو
مو کز سوته دلانم چون ننالم
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری
اگر مستان هستیم از ته ایمان
اگر آئی بجانت وانواجم
عاشق آن به که دایم در بلا بی
نوای ناله غم اندوته ذونه
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم
دلم از دست خوبان گیج و ویجه
ز کشت خاطرم جز غم نروئی
سیه بختم که بختم واژگون بی
بیته یک شو دلم بی غم نمیبو
مو ام آن آذرین مرغی که فیالحال
ز عشقت آتشی در بوته دیرم
بدریای غمت دل غوطهور بی
مدامم دل براه و دیده تر بی
گلی کشتم باین الوند دامان
دو چشمانت پیالهی پر ز می بی
قدم دایم ز بار غصه خم بی
بشم واشم ازین عالم بدر شم
صدای چاوشان مردن آیو
به قبرستان گذر کردم کم وبیش
دیم یک عندلیب خوشنوائی
به قبرستان گذر کردم صباحی
هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی
هر آنکس عاشق است از جان نترسد
هزاران دل بغارت برده ویشه
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ
غم عشق تو کی بر هر سر آیو
ته که نوشم نهای نیشم چرایی
بیته یکدم دلم خرم نمانی
اگر یار مرا دیدی به خلوت
فلک نه همسری دارد نه هم کف
فلک در قصد آزارم چرائی
زدل نقش جمالت در نشی یار
پریشان سنبلان پرتاب مکه
جره بازی بدم رفتم به نخجیر
مو آن رندم که نامم بیقلندر
مرا نه سر نه سامان آفریدند
بی ته هر شو سرم بر بالش آیو
مو که چون اشتران قانع به خارم
سرم چون گوی در میدان بگرده
دلم از دست تو دایم غمینه
چرا آزرده حالی ای دل ای دل
مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل
شب تاریک و سنگستان و مو مست
کشیمان ار بزاری از که ترسی
مو آن رندم که پا از سر ندونم
مرا عشقت ز جان آذر برآره
تن محنت کشی دیرم خدایا
بود درد مو و درمانم از دوست
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت
غم عشقت بیابان پرورم کرد
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار
تویی آن شکرین لب یاسمین بر
خوشا آنانکه پا از سر ندونند
خوشا آنانکه سودای ته دیرند
الهی گردن گردون شود خرد
دلم از سوز عشق آتش بجان بی
ته که دور از منی دل در برم نی
دگر شو شد که مو جانم بسوزد
دلم بی وصل ته شادی مبیناد
الاله کوهسارانم تویی یار
فلک زار و نزارم کردی آخر
نمیدانم دلم دیوانهی کیست
چو آن نخلم که بارش خورده باشند
پسندی خوار و زارم تا کی و چند
دلا غافل ز سبحانی چه حاصل
خور از خورشید رویت شرم دارد
اگر شیری اگر ببری اگر کور
عزیزا ما گرفتار دو دردیم
زدل مهر تو ای مه رفتنی نی
دلا اصلا نترسی از ره دور
حرامم بی ته بی آلاله و گل
بسر شوق سر کوی ته دیرم
خدایا خسته و زارم ازین دل
سر راهت نشینم تا بیایی
شدستم پیرو برنائی نمانده
خدایا دل ز مو بستان بزاری
بوره ای روی تو باغ بهارم
بسر غیر ته سودائی ندیرم
هزاران غم بدل اندوته دیرم
بیته گلشن به چشمم گلخن آیو
غم عشقت ز گنج رایگان به
سر سرگشتهام سامان نداره
امان از اختر شوریدهی مو
بروی ماهت ای ماه ده و چار
نهالی کن سر از باغی برآرد
غمت در سینهی مو خانه دیره
کشم آهی که گردون پر شرر شی
شبی ناید ز اشکم دیده تر نی
غم و درد دل مو بی حسابه
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار
اگر دستم رسد بر چرخ گردون
چه باغ است اینکه دارش آذرینه
کجا بی جای ته ای بر همه شاه
کسیکه ره بفریادم برد نی
به هر شام و سحر گریم بکوئی
سمن زلفا بری چون لاله دیری
شبی نالم شبی شبگیر نالم
وای آن روزی که قاضی مان خدا بی
دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه
برویت از حیا خوی ریته دیری
ز آهم هفت گردون پر شرر بی
سحرگاهان که اشکم لاوه گیره
عزیزان موسم جوش بهاره
مرا درد آموه و درمان چه حاصل
دلا از دست تنهایی بجانم
غم عشق تو مادر زاد دیرم
الهی سوز عشقت بیشتر کن
غمم بیحد و دردم بی شماره
عزیزان از غم و درد جدایی
نصیب کس مبو درد دل مو
به لامردم مکان دلبرم بی
دلی دیرم خریدار محبت
خوشا آنانکه تن از جان ندانند
دل مو بیتو زار و بی قراره
بوره بلبل بنالیم از سر سوز
خداوندا بفریاد دلم رس
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ
همه عالم پر از کرد چه سازم
قدح بر گیرم و سیر گلان شم
مو از جور بتان دل ریش دیرم
دیم آلالهای در دامن خار
خوشا آندل که از خود بیخبر بی
همه دل ز آتش غم سوتنی بی
قلم بتراشم از هر استخوانم
محبت آتشی در جانم افروخت
الهی ار بواجم ور نواجم
مو آن دلدادهی بی خانمانم
نمیدانم که رازم با که واجم
سر کویت بتا چند آیم و شم
بوره کز دیده جیحونی بسازیم
گلی که خود بدادم پیچ و تابش
زعشقت آتشی در بوته دیرم
به آهی گنبد خضرا بسوجم
اگر جسمم بسوزی سوته خواهم
سر کوه بلند چندان نشینم
ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم
خوشا روزی که دیدار ته وینم
دلم زار و حزینه چون ننالم
بیته گلشن چو زندان بچشمم
بشو یاد تو ای مه پاره هستم
غریبی بس مرا دلگیر دارد
هر آن دلبر که چشم مست دیره
قضا رمزی زچشمان خمارش
شبی کان نازنینم در بر آیو
دلا راهت پر از خار و خسک بی
دلی چون مو بغم اندوته ای نی
شبم از روز و روز از شو بتر بی
خور آئین چهرهات افروتهتر بی
صفا هونم صفا هونم چه جابی
بمو واجی چرا ته بیقراری
مو آن باز سفیدم همدانی
عزیزا مردی از نامرد نایو
بدام دلبری دل مبتلا بی
دل دیوانهام دیوانهتر شی
قدم دایم زبار غصه خم بی
جهان خوان و خلایق میهمان بی
سحرگان که بلبل بر گل آیو
گلان فصل بهاران هفتهای بی
شبی خواهم که پیغمبر ببینم
زهجرانت هزار اندیشه دیرم
بروی دلبری گر مایلستم
بی ته سر در بیابانم شو و روز
همه روزم فغان و بیقراری
بمیرم تا ته چشمتر نبینی
وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ
بدل چون یادم از بوم و بر آیو
ز دست چرخ گردون داد دیرم
دلا راه تو پر خار و خسک بی
دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ
سرم بالین تنم بستر نداره
سیاهی دو چشمانت مرا کشت
بلا رمزی ز بالای ته باشد
نگارینا دل و جانم ته دیری
مو آن محنت کش حسرت نصیبم
بغیر ته دگر یاری ندیرم
بوره جانا که جانانم تویی تو
سرم سودای گیسوی ته دیره
اگر دردم یکی بودی چه بودی
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم
گرم خوانی ورم رانی ته دانی
نگار تازه خیز ما کجایی
چه خوش بیمهربانی هر دو سر بی
به خنجر گر برآرند دیدگانم
من آن شمعم که اشکم آتشین بی
تو آری روز روشن را شب از پی
شب تار است و گرگان میزنند میش
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته
مو آن دل داده یکتا پرستم
الهی ای فلک چون مو زبون شی
مدامم دل پر از خون جگر بی
بنادانی گرفتم کوره راهی
من آن رندم که گیرم از شهان باج
زمشکتر سیهتر سنبلت بی
نپرسی حال یار دلفکارت
همه شو تا سحر اختر شمارم
شبی دیرم زهجرت تار تارو
دلم میل گل روی ته دیره
الاله کوهساران هفته ای بی
الهی دل بلا بی دل بلا بی
بیا سوته دلان گردهم آئیم
ته کت نازنده چشمان سرمه سائی
جهان بیوفا زندان ما بی
خوش آن ساعت که یار از در آیو
زشورانگیزی چرخ و فلک بی
خوشا آنان که با ته همنشینند
هر آنکس با تو قربش بیشتر بی
شوان استارگان یکیک شمارم
خوشا آنانکه هر از بر ندانند
سخن از هر چه واجم واتشان بی
دلی دیرم که بهبودش نمیبو
خدایا واکیان شم واکیان شم
بهار آیو به هر شاخی گلی بی
بیا جانا دل پردرد مو بین
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل
بهار آیو به صحرا و در و دشت
اگر شاهین بچرخ هشتمینه
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو
وای ازین دل که نی هرگز بکامم
مو که یارم سر یاری ندیره
نمیدانم که سرگردان چرایم
دل از دست غمت زیر و زبر بی
بدنیای دنی کی ماندنی بی
از آن روزیکه ما را آفریدی
مو که آشفته حالم چون ننالم
بشم واشم که تا یاری گره دل
خدایی که مکانش لامکان بی
گلش در زیر سنبل سایه پرور
دل شاد از دل زارش خبر نی
دل ار عشقت نداره مرده اولی
هزاران لاله و گل در جهان بی
دل عاشق به پیغامی بسازد
هر آن باغی که نخلش سر بدر بی
ببندم شال و میپوشم قدک را
اگر دل دلبر و دلبر کدام است
ته دوری از برم دل در برم نیست
شیرمردی بدم دلم چه دونست
نفس شومم بدنیا بهر آن است
قضا پیوسته در گوشم بواجه
لاله کاران دگر لاله مکارید
شوانم خواب در مرز گلان کرد
گیج و ویجم که کافر گیج میراد
دمی بوره بوین حالم ته دلبر
دلم زار و دلم زار و دلم زار
مو که سر در بیابانم شو و روز
به این بی آشنایی برکیاشم
مو آن آزردهی بی خانمانم
بوره سوته دلان با ما بنالیم
بوره روزی که دیدار ته وینم
به عشقت ای دلارا نگروستم
خوش آنساعت که دیدار ته وینم
دلم دور است و احوالش ندونم
بوره یکدم بنالیم و بسوجیم
دلم دردین و نالین چه واجم
از آن انگشت نمای روزگارم
از آن دلخسته و سینه فگارم
بدل درد غمت باقی هنوزم
فلک کی بشنود آه و فغانم
نذونی ای فلک که مستمندم
کنون داری نظر گو واکیانم
ز حال خویشتن مو بیخبر بیم
گلستان جای تو ای نازنیننم
کافرم گر منی آلاله کارم
غم عالم همه کردی ببارم
هزاران ملک دنیا گر بدارم
تو خود گفتی که مو ملاح مانم
فلک بر هم زدی آخر اساسم
مو که مست از می انگور باشم
الهی دشمنت را خسته وینم
دلا خونی دلا خونی دلا خون
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان
بعالم کس مبادا چون من آئین
بوره ای دل بوره باری بشیمان
دلم از دست ته نالانه نالان
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان
ز یاد خود بیا پروا کریمان
بوره منت بریم ما از کریمان
زدست مو کشیدی باز دامان
دلم تنگ ندانم صبر کردن
آنکه بی خان و بی مانه منم من
پشیمانم پشیمانم پشیمان
مو آن اسپید بازم سینه سوهان
برندم همچو یوسف گر بزندان
نوای ناله غم اندوته دونو
سری دارم که سامانش نمیبو
به والله که جانانم تویی تو
بهارم بی خزان ای گلبن مو
نیا مطلق بکارم این دل مو
وای از روزی که قاضیمان خدا بو
چو مو یک سوته دل پروانهای نه
مو را ای دلبر مو با ته کاره
درین بوم و برانم پرورش نه
مو را درد دلم خو کرده واته
بدنیا مو نوینم کام بی ته
سحرگاهان فغان بلبلانه
بدنیا مثل مو دل سوتهای نه
دل مو دایم اندر ماتم ته
زغم جان در تنم در گیر و داره
به کس درد دل مو واتنی نه
دل مو غیرته دلبر نگیره
نذونم لوت و عریانم که کرده
دو چشمم را ته خون پالا کنی ته
مو را نه فکر سودایی نه سودی
شوم از شام یلدا تیرهتر بی
پی مرگ نکویان گل نرویی
به جز این مو ندارم آرزویی
دل بی عشق را افسردن اولی
من دل سوته را لایق ندونی
یقینم حاصله که هرزه گردی
نپنداری که زندان خوشترم بی
ز بیداد فلک یارون امان بی
در اشکم بدامان ریته اولی
دل تو کی ز حالم با خبر بی
بسوی باغ و بستان لاله وابی
غم اندر سینهی مو خانه دیری
هر آن کالوند دامان مو نشانی
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی
چه واجم هر چه واجم واتهشان بی
دلم بلبل صفت حیران گل بی
مو احوالم خرابه گر تو جویی
زخور این چهرهات افروتهتر بی
مرا دیوانه و شیدا ته دیری
زدست عشق هر شو حالم این بی
عزیزون از غم و درد جدایی
ته که خورشید اوج دلربایی