«شمشاد» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «شمشاد» در غزلیات حافظ شیرازی
- شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است - سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد - رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود
کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم - مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش
فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم - قدت گفتم که شمشاد است بس خجلت به بار آورد
که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم - شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان - یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده
شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده - روزها رفت که دست من مسکین نگرفت
زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی - ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی - شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی - سعدی شیرازی
- «شمشاد» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «شمشاد» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای كه رویت چو گل و زلف تو چون شمشادست
جانم آن لحظه كه غمگین تو باشم شادست - چو كارزار كند شاه روم با شمشاد
چگونه گردم خرم چگونه باشم شاد - كلوخ و سنگ چه داند بهار را چه اثر
بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد - كلوخ و سنگ چه داند بهار جز اثری
بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد - ببستم نقشها بر آب كان را
نه بر عاج و نه بر شمشاد كردم - شعشاع ماه چارده از پرتو رخسار او
هم جعدهای عنبرین در طره شمشاد از او - والله تیره شب تو به ز دو صد روز نكو
شب مده و روز مجو عاج به شمشاد مده - «شمشاد» در دیوان شمس - رباعیات مولوی