غزل شماره ۷۸۹
از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
چاشنی شكر او ز دهن می‌نرود
بالله ار شور كنم هر نفسی عیب مگیر
گر برفت از دل تو از دل من می‌نرود
همه مرغان ز چمن هر طرفی می‌پرند
بلبل بی‌دل یك دم ز چمن می‌نرود
جان پروانه مسكین كه مقیم لگنست
تن او تا به نسوزد ز لگن می‌نرود
بوالحسن گفت حسن را كه از این خانه برو
بوالحسن نیز درافتاد و حسن می‌نرود
رسن دوست چو در حلق دلم افتادست
لاجرم چنبر دل جز به رسن می‌نرود
مرغ جان از قفص قالب من سیر شدست
وز امید نظر دوست ز تن می‌نرود
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
- هله ای كیا نفسی بیا
- ای با من و پنهان چو دل از دل سلامت می كنم
- چون بجهد خنده ز من خنده نهان دارم از او
- ای دل بی‌قرار من راست بگو چه گوهری
نظرات نوشته شده