غزل شماره ۳۷۲
من سر نخورم كه سر گران‌ست
پاچه نخورم كه استخوان‌ست
بریان نخورم كه هم زیانست
من نور خورم كه قوت جان‌ست
من سر نخوهم كه باكلاهند
من زر نخوهم كه بازخواهند
من خر نخوهم كه بند كاهند
من كبك خورم كه صید شاهند
بالا نپرم نه لك لكم من
كس را نگزم كه نی سگم من
لنگی نكنم نه بدتكم من
كه عاشق روی ایبكم من
ترشی نكنم نه سركه‌ام من
پرنم نشوم نه بركه‌ام من
سركش نشوم نه عكه‌ام من
قانع بزیم كه مكه‌ام من
دستار مرا گرو نهادی
یك كوزه مثلثم ندادی
انصاف بده عوان نژادی
ما را كم نیست هیچ شادی
سالار دهی و خواجه ده
آن باده كه گفته‌ای به من ده
ور دفع دهی تو و برون جه
در كس زنان خویشتن نه
من عشق خورم كه خوشگوارست
ذوق دهنست و نشو جان‌ست
خوردم ز ثرید و پاچه یك چند
از پاچه سر مرا زیانست
زین پس سر پاچه نیست ما را
ما را و كسی كه اهل خوانست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- این بار من یك بارگی در عاشقی پیچیده‌ام
- تازه شد از او باغ و بر من
- گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من
- سیر نمی‌شوم ز تو نیست جز این گناه من
- آینه‌ای بزدایم از جهت منظر من
نظرات نوشته شده
- سارا الهیاری در تاریخ ۹ بهمن ۱۴۰۲ نوشته
- من در انتخابم ،انتخابی میکنم که فزاینده باشد و نه کاهنده