رباعی شماره ۱۷۵۲
ای گوی زنخ زلف چو چوگان داری
ابروی کمان و تیر مژگان داری
خورشید جبین و چهره‌ی همچون ماه
می گون لبی و چشم چو مستان داری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- چشمان خمار و روی رخشان داری
- پیش آی خیال او که شوری داری
- گر سوزش سینه را به کس می‌داری
- غمهای مرا همه بناغم داری
- پیوسته مها عزم سفر می‌داری
نظرات نوشته شده