رباعی شماره ۱۷۰۷
ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- گر داد کنی درخور خود داد کنی
- از رنج و ملال ما چه فریاد کنی
- ای آنکه مرا بسته‌ی صد دام کنی
- کی پست شود آنکه بلندش تو کنی
- گر خوب کنی روی مرا خوب توام
نظرات نوشته شده