رباعی شماره ۳۶۹
گر آتش دل نیست پس این دود چراست
ور عود نسوخت بوی این عود چراست
این بودن من عاشق و نابود چراست
پروانه ز سوز شمع خشنود چراست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- عشق تو چنین حکیم و استاد چراست
- گویند مرا که این همه درد چراست
- چشم مستت ز عادت خماری
- گه باده لقب نهادم و گه جامش
- این نعره عاشقان ز شمع طرب است
نظرات نوشته شده