«صنوبر» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «صنوبر» در غزلیات حافظ شیرازی
- چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما - در نعل سمند او شکل مه نو پیدا
وز قد بلند او بالای صنوبر پست - باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است - دل صنوبریم همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست - من آن شکل صنوبر را ز باغ دیده برکندم
که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می آورد - بر گلشنی اگر بگذشتم چو باد صبح
نی عشق سرو بود و نه شوق صنوبرم - چو شاهدان چمن زیردست حسن تواند
کرشمه بر سمن و جلوه بر صنوبر کن - سعدی شیرازی
- «صنوبر» در غزلیات سعدی شیرازی
- نه چمن شکوفه ای رست چو روی دلستانت
نه صبا صنوبری یافت چو قامت بلندت - گل صدبرگ ندانم به چه رونق بشکفت
یا صنوبر به کدامین قد و قامت برخاست - آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب ست
وان نه بالای صنوبر که درخت رطب ست - گر کسی سرو شنیدست که رفتست اینست
یا صنوبر که بناگوش و برش سیمینست - خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست
طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست - با قامت بلند صنوبرخرامشان
سرو بلند و کاج به شوخی چمیده اند - بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند
برقع افکن تا بهشت از حور زیور برکند - در چمن سرو ستادست و صنوبر خاموش
که اگر قامت زیبا ننمایی بچمند - یعلم الله که شقایق نه بدان لطف و سمن
نه بدان بوی و صنوبر نه بدان بالا بود - سرو بالای تو در باغ تصور برپای
شرم دارم که به بالای صنوبر نگرم - سرو برفت و بوستان از نظرم به جملگی
می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم - بخت این نکند با من کان شاخ صنوبر را
بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم - سرورفتاری صنوبرقامتی
ماه رخساری ملایک منظری - مولوی
- «صنوبر» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- صنوبر گفت راه سخت آسان شد به فضل حق
كه هر برگی به ره بری چو تیغ آبدار آمد - شد چناران دف زنان و شد صنوبر كف زنان
فاخته نعره زنان كوكو عطا را تازه كن - بزم درآ و می بده رسم بهار نو بنه
ای رخ تو چو گلشنی وی قد تو صنوبری - هر روز باغ دل را رنگی دگر دهی
اكنون نماند دل را شكل صنوبری - «صنوبر» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «صنوبر» در شاهنامه فردوسی