«بغداد» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «بغداد» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «بغداد» در غزلیات سعدی شیرازی
- خیام نیشابوری
- «بغداد» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «بغداد» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- كه بغداد تو را داد بزرگست
سمرقند تو را قند عظیمست - آن آهوی خوش ناف به تبریز روان گشت
بغداد جهان را به بصیرت همدان كرد - ما به بغداد جهان جان اناالحق میزدیم
پیش از آن كاین دار و گیر و نكته منصور بود - ور یكی زنبیل كم شد از همه بغداد چیست
ور یكی دانه برون آمد ز انباری چه شد - جز به بغداد كویت یا خوش آباد رویت
نیست هر دم فلك را جز كه پیكار دیگر - حكیمیم طبیبیم ز بغداد رسیدیم
بسی علتیان را ز غم بازخریدیم - در طبع همچون گولخن ناگه خلیفه رو نمود
از روی میر ممنان شد فخر صد بغداد از او - در ده ویرانه تو گنج نهان است ز هو
هین ده ویران تو را نیز به بغداد مده - شهری است كه او تختگه عشق خدایی است
بغداد نهان است وز او دل همدانی - چون تو در بلخی روان شو سوی بغداد ای پدر
تا به هر دم دورتر باشی ز مرو و از هری - هم به بغداد رسی روی خلیفه بینی
گر كنی عزم سفر در همدان نستیزی - نی جنیدی گذاشت و نی بغداد
عشق خونی به زخم جلادی - بغداد همانست كه دیدی و شنیدی
رو دلبر نوجوی، چو دربند قدیدی؟! - «بغداد» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «بغداد» در شاهنامه فردوسی
- دگر منزل آن شاه آزادمرد
لب دجله و شهر بغداد کرد - ز بغداد گردان جنگاوران
که بودند با زنگهی شاوران - ز بغداد و گردن فرازان کرخ
بفرمود تا با کمانهای چرخ - به بغداد بنشست بر تخت عاج
به سر برنهاد آن دلفروز تاج - ز نخچیرگه سوی بغداد رفت
خرد یافته با دلی شاد رفت - ز آشوب بغداد گفت آنچ دید
جوان شد چو برگ گل شنبلید - سپه را ز بغداد بیرون کشید
سراپردهی نور به هامون کشید - ورا درگر آمد ز روم و ز چین
ز مکران و بغداد و ایران زمین - به بغداد بود آن زمان یزدگرد
که او را سپاه اندآورد گرد - هم آنگه ز بغداد بیرون شدند
سوی رزم جستن به هامون شدند - ز بغداد راه خراسان گرفت
هم رنجها بر دل آسان گرفت