غزل شماره ۲۲۳

غزلستان :: عطار نیشابوری :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
چون پرده ز روى ماه برگيرد
از فرق فلک کلاه برگيرد
بى روى چو ماه او دم سردم
از روى سپهر ماه برگيرد
صاحب نظرى اگر دمم بيند
هر دم که زنم به آه برگيرد
در راه فتاده ام به بوى آنک
چون سايه مرا ز راه برگيرد
و او خود چو مرا تباه بيند حال
سايه ز من تباه برگيرد
خطش چو به خون من سجل بندد
دو جادو را گواه برگيرد
که حکم کند بدين گواه و خط
جز آنکه دل از اله برگيرد
هرگاه که زلف او نهد جرمم
صد توبه به يک گناه برگيرد
ليکن لب عذرخواه پيش آرد
وز هم لب عذرخواه برگيرد
جادو بچه دو چشمش آن خواهد
تا رسم گدا و شاه برگيرد
صد بالغ را ببين که چون از راه
جادو بچه سياه برگيرد
عقل آيد و عالمى حشر سازد
وز صبر بسى سپاه برگيرد
با قلب شکسته پيش صف آيد
تا پرده ز پيشگاه برگيرد
چشمش به صف مژه به يک مويش
با خيل و سپه ز راه برگيرد
گفتم اگرم دهد پناه خود
کنجى دلم از پناه برگيرد
از نقد جهان فريد را قلبى است
اين قلب که گاه گاه برگيرد



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید