غزل شماره ۲۲۲
چو به خنده لب گشايى دو جهان شکر بگيرد
به نظاره جمالت همه تن شکر بگيرد
قدرى ز نور رويت به دو عالم ار در افتد
همه عرصه هاى عالم به همان قدر بگيرد
چو در آرزوى رويت نفسى ز دل برآرم
ز دم فسرده من نفس سحر بگيرد
چه غم ره است اين خود که دلم دمى درين ره
نه غمى دگر گزيند نه رهى دگر بگيرد
اگر از عتاب غيرت ره عاشقان بگيرى
ز سرشک عاشقانت همه رهگذر بگيرد
ز پى تو جان عطار اگر امتحان کنندش
به مديح تو دو عالم به در و گهر بگيرد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده