غزل شماره ۴۳۹

بگذشت روز با تو جانا به صد سعادت

افغان كه گشت بی‌گه ترسم ز خیربادت

گویی مرا شبت خوش خوش كی به دست آتش

آتش بود فراقت حقا و زان زیادت

عاشق به شب بمردی والله كه جان نبردی

الا خیال خوبت شب می‌كند عیادت

در گوش من بگفتی چیزی ز سر جفتی

منكر مشو مگو كی دانم كه هست یادت

راز تو را بخوردم شب را گواه كردم

شب از سیاه كاری پنهان كند عبادت

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.