شماره ١٧٢: در عالمى که با خود رنگى نبود ما را

در عالمى که با خود رنگى نبود ما را

بوديم هر چه بوديم او وانمود ما را

مرآت معنى ما چون سايه داشت زنگى

خورشيد التفاتش از ما زدود ما را

پرواز فطرت ما در دام بال ميزد

آزاد کرد فضلش از هر قيود ما را

اعداد ما تهى کرد چندانکه صفر کشتيم

از خويش کاست اما بر ما فزود ما را

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.