«عندلیب» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «عندلیب» در غزلیات حافظ شیرازی
- غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را - روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه ای هنوز و صدت عندلیب هست - صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد - نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس
که عندلیب تو از هر طرف هزارانند - آن گل که هر دم در دست بادیست
گو شرم بادش از عندلیبان - چو عندلیب فصاحت فروشد ای حافظ
تو قدر او به سخن گفتن دری بشکن - چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب
گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی - سعدی شیرازی
- «عندلیب» در غزلیات سعدی شیرازی
- ز خنده گل چنان به قفا اوفتاده باز
کو را خبر ز مشغله عندلیب نیست - بر عندلیب عاشق گر بشکنی قفس را
از ذوق اندرونش پروای در نباشد - بی کار بود که در بهاران
گویند به عندلیب مخروش - سماع اهل دل آواز ناله سعدیست
چه جای زمزمه عندلیب و سجع حمام - خوشا و خرما وقت حبیبان
به بوی صبح و بانگ عندلیبان - ببخشای بر ناله عندلیب
الا ای گل نازپرورد من - چو عندلیب چه فریادها که می دارم
تو از غرور جوانی همیشه در خوابی - مولوی
- «عندلیب» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- مرغان و عندلیبان بر شاخهها نشسته
چون بر خزینه باشد ادرار پاسبان را - آن حلق و آن دهان كه دریدست در لحد
چون عندلیب مست چه گوینده میشود - من نه تنها میسرایم شمس دین و شمس دین
میسراید عندلیب از باغ و كبك از كوهسار - در این بساط منم عندلیب الرحمان
مجوی حد و كنارم ز حد برون باشم - سربلندی سرو و خنده گل نوای عندلیب
میوههای گرم رو سر دم سرد خزان - «عندلیب» در دیوان شمس - رباعیات مولوی