«عذاب» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «عذاب» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «عذاب» در غزلیات سعدی شیرازی
- از دست زمانه در عذابم
زان جان و دلم همی فکارست - با نیم پختگان نتوان گفت سوز عشق
خام از عذاب سوختگان بی خبر بود - بوی بهشت می دهد ما به عذاب در گرو
آب حیات می رود ما تن خویشتن کشان - مشغول تو را گر بگذارند به دوزخ
با یاد تو دردش نکند هیچ عذابی - نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری
تو به دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی - که سعدی چون فراق ما کشیدی
نخواهی دید در دوزخ عذابی - گرم عذاب نمایی به داغ و درد جدایی
شکنجه صبر ندارم بریز خونم و رستی - خیام نیشابوری
- «عذاب» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «عذاب» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- عذابست این جهان بیتو مبادا یك زمان بیتو
به جان تو كه جان بیتو شكنجهست و بلا بر ما - تا بدیدی دل عذابی گونه گونه در فراق
سنگ خون گرید اگر زان بشنود احوالها - پوستیام دور مانده من ز گوشت
چون ننالم در فراق و در عذاب - برخوردم از زمانه چو او خورد مر مرا
در بحر عذب رفتم و وارستم از عذاب - به هر سی شب دو شب جمعست و لاغر
دگر فرقت كشد فرقت عذابست - چنین بود شب و روز اجتهاد پیران را
كه خلق را برهانند از عذاب و فساد - بیتو هستم چون زمستان خلق از من در عذاب
با تو هستم چون گلستان خوی من خوی بهار - بادپیمایی بهار آمد حیات عالمی
بادپیمایی خزان آمد عذاب انس و جان - سزای صد عتاب و صد عذابیم
كشیده از سزای ما لگام او - حامله است تن ز جان درد زه است رنج تن
آمدن جنین بود درد و عذاب حامله - شنیدستی كه الفرقه عذاب
فراقش آتش آمد با زبانه - آخر بشنو هر نفسی نعره مستان
كای گیج خرف گشته ببین در چه عذابی - صبایی كه بخندانی چمن را
اگر چه تشنگان را تو عذابی - دو گونه رنج و عذابست جان مجنون را
بلای صحبت لولی و فرقت لیلی - بر این و بر آن تو منه این بهانه
تو خود را برون كن كه خود را عذابی - «عذاب» در دیوان شمس - رباعیات مولوی